Güzel Öldüler

Çok değil bir hafta önce geçtim önünden. Yoğun trafik ve sıkışmış binaların içinden ruh ve beden yorgunluğumuzla baktık uzun uzun yükselen gökdelene. İçim acıdı, yüreğim sızladı, içimden küfürler geçti. Bir şehir bu kadar kısa zamanda bu şekilde talan edilebilir miydi bilemiyorum ama edildi işte. Her yerde yükselen binalar, daralmış ruhlar, yaşanmışlığım olan şehirden kaçmam için çok büyük bir nedendi. Çok geçmeden, kızımı bu şehirde, biraz dışında olsa bile bırakarak döndüm taşraya. Adana’ya..

Seneler öncesi hayallerle gittiğim İstanbul’da bir stad vardı. Ali Sami Yen. Galatasaray'ın mabedi. Ne maçlar oynandı orada. Maç olduğu gün insan kalabalığı, trafik, yoğunluk olurdu. Hiç maç seyretmedim orada ama çok yolum geçti Mecidiyeköy’den.. Seyyar arabadan pilav yemek, o kalabalıkta otobüs beklemek, üzerinden geçen yolun altından yürümek İstanbul’un bir parçası olmak.. 

Bu bile güzeldi.

Ve bir gün her şey değişti. Yeşil olan her yerden binalar fışkırmaya başladı. İstanbul’un silueti birkaç yıl içinde gökyüzüne uzanan ucubelerle doldu.

Türkiye’de değişen sadece binalar değildi. Ruhlarımız ve benliğimizde değişmeye başladı. Para her şeyin önüne geçti. İnsan eti yiyen canavar önümüzde bize yol göstermeye başladı. Eskiden trafik kazalarında olurdu en çok ölümler. Şimdi ise iş kazaları.

Tersanelerde her gün işçiler ölüyor. Birer birer düşüyorlar yükseklerden. Yollarda ölüm saçıyor hafriyat kamyonları. Madenlerde toplu katliamlar. Trafik kazaları. Su baskınlarında ölenler..

Son olay Ali Sami Yen’de yaşandı.10 işçi, inşaatta asansör halatı koptu ve 100 metreden yere çakıldı, öldüler..

Hem yeşili katlediyoruz hem insanımızı. Çiğ et yiyoruz.

Yine konuştu ağızlar, sorumlular bulunacak, ailelere yardım yapılacak falan filan.. Yeni hükumetimiz hemen konuyu ele alacak.

Sorumlu yok aslında bir kişi hariç.

Geçen aylarda yerin çok altında turlayan Azrail bu sefer yükseklerdeydi. Denk geldi aldı canları..

Kader işte, takdir-i İlahi..

Anında çakıldılar, bir anda öldüler.

Onlar da güzel öldüler..